Nakon poraza opozicije na lokalnim izborima i odbijanja režima da raspiše opšte izbore, studenti su pozvali na novu fazu protesta – građansku neposlušnost.
Lokalni izbori u dvije opštine u centralnoj Srbiji, Kosjeriću i Zaječaru, na prvi pogled djeluju potpuno beznačajno za politički život zemlje. Oni ni na koji način ne ugrožavaju vlast Aleksandra Vučića i ne mogu dovesti opoziciju na vlast. Ipak, u uslovima velikih studentskih i građanskih protesta i najveće političke krize u Srbiji od pada Slobodana Miloševića, ti lokalni izbori su ključni pokazatelj političkih procesa i trendova u zemlji.
Održani početkom juna i ponovljeni u jednoj opštini početkom jula, izbori su pokazali tijesnu pobjedu vladajuće Srpske napredne stranke u uslovima opsade od strane policije i nasilnika, i ulaganja svih državnih resursa kako bi se pokazalo da je režim nepobjediv čak i u malim, siromašnim sredinama.
Lokalni izbori su bili najbolja demonstraciona vježba za obje strane. Za Aleksandra Vučića i Srpsku naprednu stranku, to je poruka biračima da će učiniti sve i po svaku cijenu da ostane na vlasti, a za studente, građane i opoziciju, to je lekcija da političke promjene jednostavno nisu moguće u Srbiji na namještenim izborima.
Tokom predizborne kampanje, bukvalno sve vladajuće i opozicione grupacije su ostale tamo. Važnost ovih izbora bila je u tome što su studenti prvi put od izbijanja velikih protesta podržali opoziciju i što je to bilo de facto mjerenje snaga autoritarnog režima s jedne strane i protestnog pokreta s druge.
Lekcije iz novih udžbenika
Borba je bila predodređena na razmjere Davida i Golijata. U ogromnoj predizbornoj napetosti, mašine za asfaltiranje puteva radile su danonoćno, dijeljeni su paketi i vreće (para)državnog novca za kupovinu glasova. Aleksandar Vučić i Srpska napredna stranka su u te dvije opštine bacili cijeli svoj raspoloživi stranački kapital.
Sa svom tom nadmoći i ogromnim prednostima, vlada je jedva pobijedila u uslovima koje je potpuno kontrolisala i gdjegod je mogla – sve namještala. S obzirom na veliki broj pritužbi na najozbiljnije nepravilnosti, ovi izbori se ne mogu smatrati poštenim i demokratskim jer vlasti prethodno nisu sprovele potrebno poboljšanje izbornog procesa koje je od njih zahtijevala Kancelarija za demokratske institucije i ljudska prava OSCE-a (ODIHR).
Da li su opozicija i studenti trebali da pristanu na pravila u kojima je igra unaprijed izgubljena? Moglo bi se poći od teze da ni opozicija ni studenti nisu znali da će izgubiti izbore i da je samo postojanje izbora, čak i nedemokratskih i kupljenih, šansa za iskorak. I to je zaista tako, jer se nije moglo a priori tvrditi da će Vučićev režim, oslabljen protestima i pod budnim okom kontrolora, studenata i građanskih aktivista, početi da kupuje glasove u mega-grotesknim razmjerama.
Režim ne samo da ne želi da izgubi izbore, već teži da bude apsolutni pobjednik od Narodne skupštine do posljednje lokalne skupštine u Srbiji, i to je ključna patologija izbornog autoritarizma Aleksandra Vučića.
Ali da li su opozicija i kandidati koje podržavaju studenti zaista gubitnici ove male izborne igre? Iako je to bio zvanični poraz opozicije, stvarni dugoročni gubitnik na izborima je i dalje vlast, koja i sama shvata da više ne može dobijati izbore na ovaj način i da ih neće dobiti ako se sada raspisuju na državnom nivou.
Vučićev sistem podmićivanja neće zadovoljiti sve apetite siromašnog srpskog društva, gdje je stvorena kategorija „kupljenog glasa“, naviknuta da „nešto dobije“, a njegovi apetiti nakon Kosjerića i Zaječara će samo rasti. Jednostavno, režim nema toliko veš mašina na poklon, koliko ih je tamo podijelio.
I može li Aleksandar Vučić sebi da dozvoli da izgubi vlast u Srbiji?
Prije nego što odgovorimo na to pitanje, važno je definisati kakav režim vlada Srbijom posljednjih 13 godina. Prema teoriji, Vučić je vratio Srbiju iz krhke tranzicione demokratije na nivo izbornog autoritarizma iz perioda Slobodana Miloševića 90-ih.
Leri Dajmond i Andreas Šendler opisuju izborni autoritarizam kao imitaciju demokratije u kojoj postoje institucije, izbori i opozicija kojoj je dozvoljeno da se takmiči na izborima, ali koja ne može da pobijedi. Nedemokratski režim izbornog autoritarizma učiniće sve da podijeli opoziciju, ograniči institucije i kontroliše pravosuđe kako bi ostao na vlasti. Izbori nisu demokratski i pošteni, već su namješteni ili ukradeni. U izbornom autoritarizmu opozicija jednostavno ne može da pobijedi na izborima.
Čini se da ovi redovi iz udžbenika prikazuju sadašnju Srbiju. Neki vide analogiju između Srbije i Ukrajine iz perioda Viktora Janukoviča. Sistemska korupcija, ogromno bogaćenje ljudi na vlasti, zarobljena država u pogledu pravosuđa i rada institucija.
Janukovič je 2013. godine u Ukrajini stvorio batinaše, takozvane tituške, koji su tukli i otimali ljude tokom revolucije na Majdanu. Slične je Vučić unaprijedio u masovnu uličnu paravojsku, sastavljenu od lojalnih stranačkih kadrova i ucjenjenih sitnih kriminalaca. Poučeni lekcijama ukrajinskog Majdana, srpske tituške već nekoliko mjeseci dežuraju u Beogradu u šatorskom kampu u blizini sjedišta predsjednika Srbije i Narodne skupštine kako bi čuvali Vučića i parlament, te spriječili studente da zauzmu njihovo mjesto.
Ko sve čuva Vučića?
Nakon nekoliko mjeseci međusobnog iscrpljivanja i osjećaja da je Vučić djelimično uspio da razdvoji i stavi pod kontrolu prosvjetne radnike zaposlene u školama i podijeli akademsku zajednicu, protesti u Srbiji ušli su u novu fazu. Studenti su organizovali veliki protest u Beogradu na Vidovdan (28. juna), gdje se okupilo oko 140.000 ljudi i tako su pokazali da imaju potencijal za dalju borbu.
Istovremeno, studenti su pozvali građane i lokalne skupštine (opštine i mjesne zajednice) da preuzmu borbu. I to ne bilo kakvu, već novu metodu – građansku neposlušnost. Od tada studenti blokiraju raskrsnice, mijenjaju lokacije, postavljaju kontejnere kao prepreke na putu i bacaju smeće u stranačko sjedište Srpske napredne stranke. Vidovdanski protest završio je sukobima s policijom, a desetine građana, uglavnom studenata, uhapšeno je. Vučićev režim je inače ušao u duboku represivnu fazu i počinje opravdavati epitet prema kojem je Srbija – „balkanska Bjelorusija“. Hapšenja demonstranata traju gotovo od početka protestnog talasa, a do sada je uhapšeno i privedeno više od 300 ljudi.
Što više nezadovoljstvo raste u društvu, to će režimu biti teže kontrolisati, kupovati i namještati izbore. Odbijanje vlade da napravi potrebne promjene kako bi se poboljšao izborni proces a priori ukazuje na nelegitimnost svih izbora u Srbiji.
Ali, da li je Vučić, nakon brojnih afera koje potresaju Srbiju posljednju deceniju, spreman da organizuje poštene izbore i mirno napusti vlast?
Dugoročno gledano, primjetan je trend slabljenja režima. Vremenom, srpski predsjednik neće moći da se osloni na ministarstva sile koja mu mogu otkazati poslušnost. Krajnji doseg Vučićeve vladavine je to što će on na kraju uvijek biti personifikacija korumpiranog režima, a otežavajuća okolnost za opoziciju su njegovi lojalisti koji su spremni da ga brane po svaku cijenu.
Ne toliko da brane samog Vučića, koliko brane svoje pozicije koje su stekli tokom njegove vladavine. I nisu to elitni biznismeni koji će, u slučaju pada vlasti, samo mijenjati adresu političkog šefa, već moralno i pravno sporni i kontroverzni kadrovi koji će svim silama braniti svoju jedinstvenu životnu šansu, koju su dobili da budu na raznim pozicijama u sistemu. U pitanju su radna mjesta, rukovodeće pozicije i funkcije za osuđene kriminalce, osobe sa potencijalom za ucjenu, starlete i sve one koji su kupili diplome i preko noći zauzeli pozicije koje takođe mogu izgubiti u revoluciji.
Vučić je uradio ono što Janukovič nije stigao, da tituške nasilnike pretvori ne samo u paravojnu snagu, već i u političku klasu i preduzetnike. Srpska napredna stranka nema nikakvu patriotsku ideologiju u koju se kune, već je to isključivo poslovni projekat. Svjesni su i da će biti odgovorni za korupciju i kriminal, barem za pad nadstrešnice na željezničkoj stanici u Novom Sadu, slučaj koji režim opstruira svim silama.
Srpski tituška batinaši posebno su svjesni da će odgovarati, da će ih „jaki“ pustiti niz vodu, zato su spremni da brane režim svim sredstvima. I tu postoji potencijal za unutrašnji sukob.
Vučić neće raspisivati vanredne izbore na kojima ne može pobijediti, a redovni parlamentarni i predsjednički izbori su prilično daleko – 2026/27. godine. Samo protesti i građanska neposlušnost mogu natjerati Vučića da raspiše prijevremene izbore.
Međutim, teorija kaže da je nemoguće pobijediti izborni autoritarizam na izborima, već samo na ulicama. U slučaju da režim stalno namješta ili krade izbore, birači imaju pravo da se pobune, izvrše pritisak na vladu ili je sruše ako upotrijebi silu. Iako se stalno pravdaju da ne žele „srpski Majdan“ i „obojenu revoluciju“, studenti i opozicija jednostavno neće imati drugog izbora nego da izađu na ulice, prisile autoritarni režim da stvori prelaznu vladu koja će organizovati poštene izbore ili da ga jednostavno sruše, kao što su Ukrajinci protjerali Janukoviča.
Boris Varga. Serbian political scientist and journalist.
Članci objavljeni u rubrici „Stavovi“ odražavaju lično mišljenje autora i ne moraju se podudarati sa stavom Centra.
